Tijd voor jezelf
​
Volgens mijn moeder ben ik het zonnetje in huis. Altijd vrolijk en gezellig. Maar ook dit zonnetje moet soms even opladen. Een middagje op mijn kamer met een kopje thee, muziek op en een goed boek; mijn recept om even bij te komen. Of juist even lekker op de fiets, in de frisse lucht op weg naar mijn opa en oma.
Ik heb een hele fijne band met hen en kon altijd mijn hart bij ze luchten als het me even teveel werd.
Ook lekker slenteren door de straten van Amersfoort met vriendinnen doet wonderen.
Een kopje koffie om de middag af te sluiten en ik kan er weer tegen aan.
Zorgen voor iemand anders is zwaar. Daarom is het belangrijk om tijd voor jezelf te nemen. Door soms bewust voor mezelf te kiezen kon ik de situatie thuis beter aan. Zo bleef ik het zonnetje in huis, in plaats van een donder wolkje. Een win-win voor iedereen dus.
Ook Linda Ruizendaal heeft veel steun aan de vriendinnengroep die ze nu al jaren heeft. In het onderstaande interview vertelt Linda hoe de beperking van haar zusje Julia, haar heeft gevormd.
“Ik vraag me nog vaak af waarom? Ik heb een IQ van 120, mijn oudste zusje van 130, waarom moet mijn jongste zusje een IQ hebben van 57? Waarom kon het bij ons niet ietsje minder, zodat we alle drie normaal zijn? Die vragen spelen vaak door mijn hoofd. Het is eigenlijk oneerlijk verdeeld. Mijn moeder zegt het dan altijd wel mooi, die zegt: ‘Julia is gewoon zoals ze is en misschien is ze wel in ons leven gekomen, zodat we niet naast onze schoenen gaan lopen en met beide benen op de grond blijven staan.’ En daar heeft mijn moeder gelijk in. Julia is zo’n leuk, vrolijk meisje. We mogen echt dankbaar zijn. Ze weet wel dat ze anders is, maar staat er niet zo bij stil."
​
Ik was zeven toen Julia werd geboren. Het heeft bij mij heel lang geduurd voor ik echt door had dat ze anders is. Ik wist natuurlijk ook niet beter. Mijn andere zusje, Winnie, is maar 2,5 jaar jonger dan ik en ik kan me niet herinneren hoe zij was als kind. Julia is inmiddels zeventien jaar en ze staat eigenlijk een beetje stil. Als kind maakte ze nog stappen. Ze ging praten, lopen en je zag steeds wel vooruitgang. Nu begin je te merken dat ze in haar hoofd pas zes of zeven is.
Toen ik echt nog op de middelbare school zat kwamen er wel eens mensen over de vloer en die wisten niet hoe ze met Julia om moesten gaan. En doordat ze het niet wisten maakte ze haar belachelijk en dat kwetst mij dan, want ze is toch familie.
Ik merk dat ik daar nu op selecteer. Inmiddels heb ik al een hele tijd dezelfde vriendengroep en die weten hoe Julia is en wat voor aandacht ze vraagt. Ze wil altijd overal bij zijn. Voor corona ging ik vaak op vrijdagmiddag een bakje koffie drinken met vrienden en af en toe nam ik Julia mee. Dan kletst ze echt de oren van je hoofd. Het is super gezellig maar je hebt haast niet de tijd om zelf wat te vertellen. Het is fijn om vriendinnen te hebben die daarmee om kunnen gaan en het respecteren. Het blijft wel lastig. Ze vraagt gewoon meer aandacht.
En ja, misschien heb ik wel wat meer zorgen dan mijn vriendinnen. Ik denk toch ook wel na over Julia’s toekomst. Laatst zei ze ineens ‘als ik ga trouwen neem ik die trouwjurk’ en ‘ik wil twee kinderen’. Dan gaat er een steek door mijn hart. Haar toekomstbeeld ziet er toch anders uit. Dat vind ik wel moeilijk.
Aan de andere kant heeft dit me wel gemaakt tot hoe ik nu ben. Ik ben heel zelfstandig en ook zorgzamer geworden. Mijn moeder ging op een gegeven moment weer werken. Ze vroeg dan bijvoorbeeld of ik na school gelijk naar huis wilde gaan, zodat ik Julia kon opvangen. Mijn vriendinnen begrepen dat nooit. Soms had ik er ook geen zin in, maar je kunt niet anders. En het maakt je wel tot wie je bent.”
​
​
​
​
​
​
​
​
Ook al heeft Linda wat meer zorgen dan de gemiddelde twintiger, ze blijft positief. Als je mantelzorger bent kan dit je persoonlijke relaties behoorlijke beïnvloeden. Johnny's moeder heeft een bipolaire stoornis. Gelukkig kan hij altijd terugvallen op zijn vriendin Sanne, maar het heeft hun relatie wel beïnvloed. Klik hier om naar hun verhaal te luisteren.