Schuldgevoel
​
Het is zondagavond. Samen met mijn moeder kijk ik naar Heel Holland Bakt. Ik voel dat mijn moeder naar me kijkt. Ik ben stiller dan normaal en dat valt op. “Gaat het wel goed, Manon?” Ik probeer de vraag eerst te negeren, maar de tranen springen in mijn ogen. Eindelijk vertel ik wat me dwars zit: “Hoe moet dat nou straks als ik uit huis ben? Wie gaat er voor je zorgen?”
Na acht jaar verkering te hebben gehad zou ik ein-de-lijk gaan trouwen. We hebben er zo lang op gewacht. Iets waar ieder ander naar uitkijkt voelde bij mij dubbel. Natuurlijk was ik ook blij. Ik wilde graag samen een eigen plekje hebben, maar aan de andere kant vond ik het moeilijk om het ouderlijk huis uit te gaan. Weg van mijn moeder, die altijd zo leunt op mijn hulp en mentale steun. Ik voelde me schuldig. Schuldig dat ik de focus legde op mijn eigen leven en geluk. Schuldig dat ik haar door mijn keuze achter zou laten. Ik voelde me egoïstisch, want wie zou mijn taken overnemen? Ik maakte me hier zo druk over, maar kropte dit op.
Mijn moeder liet me even begaan en pakte mijn handen. “Natuurlijk gaat het wennen worden als je niet meer hier woont”, zei ze. “Maar dat komt echt wel goed. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid.”
Inmiddels ben ik ruim een jaar getrouwd en het is ook goed gekomen. Het was wennen voor ons allemaal. Ik ben nog steeds mijn moeders steunpilaar. We bellen veel en ik kom vaak bij mijn ouders. De druk ligt gelukkig wel een stuk lager nu, omdat ik er niet meer 24/7 ben. En ik heb een eigen plek waar ik me kan terugtrekken.
"Het moment dat mijn moeder ziek werd veranderde alles"
Je bent 23 jaar, je wilt er op uit, de wijde wereld in. Maar wat nou als je moeder overlijdt aan een zeldzame hersenziekte en jij moet zorgen voor je broertje en zusje? Dit gebeurde Annegreeth Voorwinden. Vanaf haar vijftiende zorgde ze voor haar moeder. Zij was twee jaar lang ziek en overleed. Voor Annegreet stopte de zorg daarna niet, want zij was verantwoordelijk voor haar broertje en zusje.
Altijd alert
Annegreeth (midden) met haar moeder en zusje.
Ik moest altijd overal op letten toen mijn moeder ziek was. Het werd steeds gevaarlijker. Ze kreeg epileptische aanvallen en vergat soms het gas uit te doen. Het was elke dag gedoe. Ik kleedde mijn moeder iedere ochtend aan, omdat ze te moe was. Vaak mocht dit niet van haar. Ze wilde niet verzorgd worden maar had wel die hulp nodig.
​
Schuldgevoel
Er was ook veel frictie. Mijn moeder wilde graag contact met ons, maar dat lukte niet goed. Ze kon zo tien keer hetzelfde verhaal vertellen of dezelfde vraag stellen. En elke keer moet je vriendelijk reageren. Op een gegeven moment lukt dat gewoon niet meer en zei ik “Doe nou eens normaal!” Nu heb ik daar wel spijt van. Ik heb soms echt lelijk gedaan. Ik had meer moeten luisteren, haar moeten knuffelen en ook die honderdste keer lief moeten zijn. Het moment dat mijn moeder ziek werd veranderde alles.
We waren altijd heel close. Ik kon met mijn moeder lezen en schrijven. We konden over alles praten.
Door haar ziekte snapte ze de dingen die ik vertelde niet meer. Ik was ook echt een moederskindje.
Heel bang en altijd beschermend opgevoed. Mijn moeder was er altijd voor me en ineens was ze weg.
Toen vond ik dat heel moeilijk, maar het heeft me wel zelfstandiger gemaakt.
Als dit met mijn moeder niet was gebeurt was ik nog net zo bang geweest als vroeger.
​
Silver lining
Het zorgen voor mijn moeder was zwaar, maar toen ze overleed ging die zorg eigenlijk nog gewoon door. Als mijn vader ging werken, was ik verantwoordelijk voor mijn broertje en zusje. Dit ging zo door tot mijn vader hertrouwde. Toen viel ik pas in een gat. Ineens was mijn hulp niet meer nodig. Die switch was wel moeilijk. Ik zat zo in die zorg-rol en kon dit niet loslaten. Uiteindelijk heb ik mijn draai wel kunnen vinden. De thuissituatie is eigenlijk weer zoals het hoort; twee ouders die de zorgtaken samen verdelen. Ook kan ik heel goed met mijn broertje en zusje nu. Het heeft ons als gezin sterker gemaakt.
Advies van Annet Woltjer, mantelzorgpsycholoog.
​
"Je moet je als jongere realiseren dat je niet verantwoordelijk bent. Je moet ook je eigen leven vormgeven. Als je zelf te weinig leuke dingen doet, dan houdt je het niet vol. Dus ga wel sporten, ga naar een feestje, omdat dat belangrijk is. Je moet de balans zien te vinden.”
Linda Ruizendaal heeft een zusje met een heel laag IQ. Haar zusje heeft hierdoor continu zorg en aandacht nodig. Ook Linda moest hier een balans in zien te vinden. Wil je weten hoe Linda dat doet? Je leest het hier.